Prawo serii i prawo lasu

Z czego to wynika - nie wiem. Ale i ratownicy, i pielęgniarki, i lekarze potwierdzą - prawo serii istnieje.
Pięciu chłopców 4-6 rok życia, każdy z urazem prawego przedramienia; żaden nie połamany, wszyscy na 3 szwy.
Pierwszy - spadł z huśtawki. W sumie - typowo dziecięce :)
Drugi - biegał i się przewrócił. Też "normalne".
Trzeci - na rolkach jeździł, patykiem po ogrodzeniu ciągnął, i tak jakoś, sam nie wie jak, ręka razem z patykiem mu się "odwinęła".

Czwarty... czwarty miał ranę szarpaną. Po pogryzieniu.
- Proszę powiedzieć, co się stało?
- Dzik go ugryzł.
Dzień, środek lata... Dziki chyba zwykle zimą atakują?
- A skąd dzik?
- My w X. na kempingu, na wakacjach jesteśmy...
Pani zamilkła, ale widząc znaki zapytania w naszych oczach, powiedziała cichutko:
- No i tam dziki były, i syn karmił...
Myśmy osłupieli, a "poszkodowany" z pretensją w głosie:
- Wszyscy karmili, a tylko mnie ugryzł!
Telefon do zakaźników - trzeba młodego na wściekliznę zaszczepić; czekając na informację, gdzie zawieźć, przyjmujemy następnego pacjenta.
Piąty - też rana szarpana; też z miejscowości X.
- Proszę powiedzieć, o się stało?
- Ugryzł mnie!
- Dzik??
Chłopiec ze zdziwieniem:
- No skąd, pies...

Pies był szczepiony, więc jego "ofiara" wróciła do domu; dzika nikt nie legitymował, więc skończyło się na szczepieniu chłopca - i urazie do dziczyzny całej rodziny.

W sumie dobrze, że prawo serii nie obejmuje przyczyn - bo nudno by było...

Zawsze są jeszcze tipsy

Z cyklu "Ludzie zapadający w pamięć" ;)

Dziewczyna w wieku 14 lat, czyli takim, w którym mocno się zwraca uwagę na wygląd. Trafiła na SOR w towarzystwie niezwykle przejętego Taty. Powód - w zatłoczonym tramwaju chwyciła, zamiast za uchwyt, za rurkę od drzwi; gdy te się zamykały, zaczęły przytrzaskiwać jej palce, a ona, spanikowana, wyciągnęła je "na chama". Efekt - brudna i poszarpana skóra na palcu wskazującym i środkowym prawej dłoni + uszkodzona macierz paznokcia środkowego palca.

Miałam jej palce oczyścić (bo smar z zawiasów), żeby chirurg mógł decydować o ew. zdjęciu paznokcia. Tata, cały przejęty:
-Ojej, Kochanie, nie martw się, to wcale nie będzie widoczne, zobaczysz.
Ona, patrząc w sufit:
- Nie szkodzi.
- Zobaczysz, pani Ci tak ładnie to oczyści, że tylko małe zniekształcenie będzie.
Ja w ramach pocieszania:
- Kosmetyczka to wyprowadzi, no a zawsze można jakiegoś tipsa dyskretnego założyć.
Ona przestała patrzeć na sufit, uśmiechnęła się:
- Wiecie, naprawdę nie szkodzi. Przecież ja mogłam palec stracić!

Mogła. Ale większość znanych mi nastolatek przejmowałaby się raczej brzydkim paznokciem.

Raz na hakach, raz na stole

Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka! Po (nie)wątpliwej przyjemności przyglądania się, jak innym prostują przegrody nosowe, sama trafiłam na stół. Ten sam stół, przy którym wcześniej "stałam". Wokół sami znajomi, można powiedzieć ;P
Jako, że dziecięciem i nastolatką będąc miałam przyjemność leżeć na laryngologii, to i anestezjolog wiedział o mojej odporności na środki ogłupiające.
Dostałam dawkę na "statystycznego człowieka"(70kg) - "no bo już dorosła" - przy wadze 45kg. Mimo to na pytanie kontrolne, sprawdzające czy wystarczająco mnie ogłupiło, odpowiedziałam poprawnie.
ALe nic to, bierzemy się do roboty!
- Nie bój się, nawet nie będziesz wiedziała, kiedy Ci śluzówkę natnę.
- Już Pan naciął, przed chwilą.
- Eee... Skąd wiesz? Bolało??
- Nie, było chrupnięcie, a potem coś mokrego na policzku. Więc krew pewnie?
- I weź tu pocieszaj lekarza...

Po całej imprezie operator, mocno starszy Pan, spytał mnie na wyjściu z sali:
- Wiem, ze to nie moja sprawa, ale czy miałaś do czynienia z Marysią?
- ?? Jest u mnie jedna w grupie
- Ja o marihuanie mówię.
-??
- Bo ci co popalają też są tak koszmarnie odporni na "głupiego Jasia"

Spiesz się powoli - zwłaszcza w pracy

Od jakiegoś już czasu na SOR-ze wisiała wieelka tablica, omawiająca zasady kolejności udzielania pomocy: po pierwsze - zagrożenia życia/zagrożenie trwałym kalectwem, po drugie - dzieci, po trzecie - reszta. A, i wielkimi wołami, że decyduje lekarz. Niestety, w naszym kraju panuje niechęć do czytania.

Koło godziny 18 pod drzwiami ortopedii siedział, stał i leżał (na łóżkach, oczywiście) całkiem niezły tłum. Wypadki samochodowe, połamane ręce, generalnie - wszyscy do zaopatrzenia. A że co chwilę dojeżdżali nowi, to i zamieszanie było. Generalnie szło dość sprawnie, odbierało się papiery i zbierało krótki wywiad, i wysyłało na RTG, USG czy pobierało badania. W tzw. międzyczasie załatwiało się tych, co już mieli wyniki.
Nowy pacjent - 8 czubków palców zmiażdżonych, w tym oba kciuki... Pacjent pracował przy pakowaniu wędlin, miał ułożyć torebkę z szynką, zabrać ręce i wtedy nogą nacisnąć pedał od zgrzewarki. Ale żeby było szybciej, jednocześnie wyciągał ręce i naciskał. I raz nie zdążył. Trzeba szybko robić, bo im szybciej, tym większa szansa na uratowanie paliczków. Więc szybko - lekkie czyszczenie, szybki opatrunek, anatoksyna i antytoksyna tężcowa, krew na badania i skrzyżowanie (na wypadek przetaczania) i wio na RTG. A w tym czasie Doktor zbierał zespół do zabiegu (operator, anestezjolog, ja na haki) i ustalał z ratownikiem i drugą stażystką, co i jak z pozostałymi pacjentami. Chciałam wyjść na korytarz, żeby jeszcze pooddawać papiery zaopatrzonym, i w tym momencie do gabinetu wpadła Pani o kulach:
- To jest skandal!!
Doktor: Ale o co chodzi?
P: Ja tu już 45 minut czekam, a tamtą tylko przywieźli i od razu do środka!
D: Niestety, nagły wypadek, zaraz będziemy musieli iść na salę operacyjną... A pani czeka na papiery, tak? To zaraz jeszcze szybko wypiszę.
P No tak, a że starsza osoba musi czekać, bo się jakaś głupia tu wepchała, to w porządku?? (całość przy otwartych drzwiach, bo Pani je blokowała)
D: Nie głupia, tylko ranna, proszę pani. I zagrożona kalectwem.
P: Ale ja tu 45 minut czekam!!
D: Dobrze, to pani doktor się Panią zajmie, ja muszę porozmawiać z anestezjologiem. Chyba, że ktoś z Państwa (tu zwrócił się do ludzi na korytarzu) czeka dłużej?
Państwo na korytarzu: Myśmy byli przed Panią, ale nie szkodzi, nic aż tak poważnego nie mamy (złamana ręka u 6 letniego chłopca).
Ja: W takim razie zapraszam Panie do gabinetu.
Weszła Starsza Pani, w wieku nieco ponad emerytalnym.
- Dzień dobry Pani, co się stało?
- Bo mi coś w kręgosłupie strzeliło...
- Jak to się stało? I jak się Pani czuje, coś boli?
- No, jak po schodach wczoraj schodziłam, to mi tak coś strzeliło, zabolało i już.
- Ale teraz coś boli, nogi drętwieją? Co takiego się dzieje, że Pani do nas przyszła?
- Nie...Nic się nie dzieje, córka powiedziała, że mam przyjść, to przyszłam.
Tu już nie strzymał ratownik: Skoro strzeliło wczoraj, i bolało wczoraj, to czemu przyszłyście dopiero dzisiaj? To jest oddział ratunkowy, a nie przychodnia!
Córka: ja nie mam czasu na chodzenie po lekarzach!
Oczywiście Pani nic nie było - każdemu czasem coś w stawach strzeli. Dostała skierowanie do lekarza rodzinnego, żeby ew. osteoporozę leczył. Córka się obraziła, że nie chcemy recept na leki wypisać - chyba, że pełnopłatne. I w końcu sobie poszły...

A wracając do "zgrzanego" pacjenta - miał sporo szczęścia. Co prawda przez jakiś czas wyglądał jak Edward Nożycoręki z drutami zespalającymi w palcach, ale 7 na 8 paliczków udało się uratować. Wniosek z tego jeden: spiesz się powoli - zwłaszcza w pracy!